اگر بخواهیم بصورت کوتاه درباره نام مبارک عباس علیه السلام مطلبی ذکر کنیم باید بگوییم امیرالمومنین علیه السلام هنگام ولادت حضرت عباس دریافتند که ایشان قهرمانی از قهرمانان اسلام خواهد شد و در برابر کفر و باطل عبوس و ترش رو و در برابر خیر و خوبی خوشرو و متمایل است نام زیبای عباس علیه السلام را بر ایشان نهاد که شاعر در وصف ایشان در کربلا چنین می گوید :
عبست وجوه القوم خوف الموت
و العباس فیهم ضاحک متبسّم

يكى از فضايل والاى انسانى و اسلامى، رعايت ادب است. ادب در برابر بزرگان و مقدسات و در همه موارد زندگى، زينت اخلاق بوده و از عوامل و اركان مهم شخصيت معنوى انسان است. اميرمومنان على عليه‌السلام ضمن سفارش به فرزندش امام حسن عليه‌السلام در فراگيرى ادب ، فرمود: يا بنى ! الادب لقاح العقل ، و ذكا القلب و عنوان الفضل

پاسخ: با سلام. در اين باره كرامات و معجزات متعددي نقل شده كه اين مجال جاي بيان همه آن‌ها نيست لذا به عنوان نمونه به موارد زير اشاره مي ‌شود:
يكي از امور خارق‌العادة اي كه برخي از مورخان، محدثان و مقتل‌نويسان بدان اشاره كرده‌اند: جريان بردن سر امام به شام است،
جريان سخن گفتن سر امام حسين با يك راهب و اسلام آوردن وي
دگرگوني سكه‎هاي طلا يا نقره ـ كه از سوي راهب به حاملان سر در قبال گرفتن سر امام داده شده بودـ به سفال يا سنگ از جمله معجزات آن حضرت مي‌باشد.
در اين باره راوندي (م 573 ق) به نقل از سليمان‌بن‌مهران اعمش، گزارش ذيل را آورده است:

دانشجوی محترم از ويژگي‌هاى بزرگ اخلاقى‏ اباعبدالله می توان به موارد زیر اشاره نمود:
بخشنده و بزرگوار

1 - روزى يك اعرابى نزد امام حسين آمد و عرض كرد: اى فرزند رسول خداصلى‌الله‌عليه‌وآله من پرداخت ديه ‏اى كامل را ضمانت كرده‏ ام امّا از اداى آن ‏ناتوانم. با خود گفتم كه از بزرگوارترين مردم، آن را تقاضا می‏كنم و از خاندان رسول اللَّه كسى را بزرگوارتر و بخشنده ‏تر نيافتم.

پاسخ: گر چه اين سؤال نيازمند بحث مبسوط است و از ديدگاههاي مختلف كلامي، فلسفي، عرفاني وقرآني قابل طرح و تحليل است. امّا به دليل رعايت اختصار به طور خلاصه به مطالبي اشاره مي‌شود:

ترديدى نيست كه پیامبر(ص) از لحظه‏اى كه چشم به جهان گشود تا آن لحظه كه چشم از جهان فرو بست جز خداوند يكتا را نپرستيد. پدران و اجداد او نيز همه موحد و خداپرست بودند. اما درباره اينكه آيين آن حضرت پيش از بعثت چه بوده، آراء مختلفى ارائه شده است. برخى گويند متعبد به دينى نبوده است، گروهى گويند پيرو آيينى بوده ولى در اينكه آن آيين دين حضرت نوح، ابراهيم، موسى يا عيسى عليهم السلام بوده اختلاف دارند. برخى نيز در اين مطلب توقف كرده و گفته‏اند هر دو امر ممكن است و ترجيحى نيز در بين نيست.

پدید آورنده : عبدالکریم تبریزی
جهان در آستانة بعثت حضرت رسول اکرم ـ صلّی الله علیه و آله ـ در انحطاط و بحران شگفت انگیزی قرار داشت. جهالت، غارتگری، ظلم و ستم، تضییع حقوق ضعیفان و محرومان، فساد و بی بند و باری، تبعیض و ناعدالتی، نگرانی و دلهره، دوری از اخلاق و انسانیت، تمام جوامع بشری را در آن روزگار فرا گرفته بود.

اگر چه تعاليم صحيفه سجاديه، منطبق بر آموزه‏ هاي دين اسلام و در واقع، بيانگر دستورات و قوانين اسلامي در ابعاد مختلف است، اما نمي ‏توان آن را به مردم و جامعه ديني و اسلامي منحصر كرد. به همان اندازه كه اسلام، ديني جهاني و فراملي و پيامبر اكرم(ص)، پيامبر و مايه رحمت براي همه مردم است، صحيفه كامله نيز چون برآمده از فطرت پاك بشري است، روي سخن با همه بشر در همه زمان ‏ها دارد.

پاسخ اجمالي: بى شك پيغمبر گرامى اسلام (ص) قبل از بعثت، يكتاپرست و از هر نوع شرك پاك بود و هرگز بر بت سجده نكرد. تاريخ ‏زندگى او نيز اين معنى را منعكس مى ‏كند، بدان گونه كه در نوجوانى وقتى بحيرا او را به لات و عزّى قسم داد، محمد(ص) آن دو را مبغوض ‏ترين چيز براى خود برشمرد( دلائل النبوه، بيهقى، ج2، ص35).

حضرت على بن الحسین ، ملقّب به سجّاد و زین العابدین، روز پنجم شعبان سال 38 هجرى یا 15 جمادى الاولى همان سال، در مدینه دیده به جهان گشود و در روز 12 و یا 25 محرّم سال 95 هجرى، درمدینه، به دسیسه هشام بن عبدالملك، مسموم گردید و در 56 سالگى به شهادت رسید.
مزار شریف آن حضرت در مدینه در قبرستان بقیع می باشد.
مادر مكرّمه آن حضرت بنا بر منابع تاریخ اسلامى، غزاله از مردم سند یا سجستان كه به سلافه یا سلامه نیز مشهور است، می باشد.
ولى بعضى از منابع دیگر نام او را شهربانویه، شاه زنان ، شهرناز، جهان بانویه و خوله، یاد كرده اند.