آخرین روزهای زندگی امام علی(ع)یک حادثه ای مربوط به امیرالمؤمنین علی علیه السلام است که نقل کرده اند در روز سیزدهم ماه مبارک رمضان رخ داده است و آن این است که در روز سیزدهم ماه رمضان - و ظاهراً آن روز، روز جمعه بوده است - ایشان موعظه می کردند و خطبه می خواندند، برای مردم صحبت می کردند و مردم در مسجد نشسته بودند و از جمله کسانی که در مسجد نشسته بودند دو فرزند بزرگوارشان امام حسن و امام حسین علیهما السلام بودند. یک مرتبه وسط صحبت خطاب می کنند به امام حسن، می فرمایند فرزندم حسن!

عبدالرحمن بن ملجم مرادي، در سال بيست هجري در فتح مصر شرکت کرد و با اشراف آن خطه در آميخت. خليفه دوم سفارش وي را به عمرو عاص کرد و از حاکم مصر خواست خانه ابن ملجم را در جوار مسجد قرار دهد تا او که به ظاهر از عباد دانسته شده[1] و در پيشياني اش اثر سجود است![2] به مردم قرآن و فقه بياموزد.[3]

يكى از مسائل پر رمز و راز در مجموعه علوم و معارف الهى، مسئله «شب قدر» است. نخست گفتنى است، شب قدر، ظرف نزول قرآن است: «إِنّا أَنْزَلْناهُ فِى لَيْلَةِ الْقَدْرِ»[1]. اما اين چه نوع ظرفى است؟ بين عموم مردم مشهور است كه «شب قدر» ظرف زمان است.

يك. تولّد
در نيمه ماه مبارك رمضان سال دوم هجرت، اولين ثمره نبوت و امامت،مدينه را نور باران كرد و كانون امامت و ولايت را درخششى ديگر بخشيد. ولادت امام حسن عليه السلام، بالاترين مژده به پيامبر خداصلى الله عليه وآله و على عليه السلام و فاطمه زهراعليها السلام بود. خَلق و خُلق او از عنايت هاى بى شمار خداوند كريم بر امت اسلامى بود.
1-1. نام گذارى سبط اكبر پيامبر

مشهور است كه حضرت خديجه عليها السلام در هنگام ازدواج، چهل ساله بوده است كه بدين ترتيب، پانزده سال از پیامبر خدا بزرگ تر بوده است. اما با مراجعه به منابع، در مى يابيم كه نظرات ديگرى درباره سن او هنگام ازدواج وجود دارد؛ از آن جمله مى توانيم به 25، 28، 30، 35، 44، 45 و 46 اشاره کنيم. در ميان مورخان و محدثان پيشين، 28 ساله بودن آن حضرت صلى الله عليه وآله بيشتر مورد پذيرش بود. الصحيح من سيرة النبى صلى الله عليه وآله، ج 2، ص 115 و 116.

يازدهمين روز شعبان سال 43 هجرى قمرى، روز رويش شبيه ترين انسان به رسول الله صلى الله عليه وآله، مى نويسم: روز روياندنى عظيم در تاريخ جوان و روز آغاز حقيقت جوانى!
ورق مى زنم و مى رسم به صفحه اى كه پايين آن را مدينه امضا كرده و شهادت داده است كه على اكبر، در شجاعت، عصاره بنى هاشم است و در وجود، مايه مباهات قبيله هاى بنى اميه و ثفيف.
من خط نمى زنم؛ جلوتر مى روم؛ تا خط تو را بيابم؛ خط تو كه لحظه لحظه، سرخ تر مى شود.

جوان، محتاج اسوه و الگوست. اسوه و الگوى جوان، بايد جوان باشد؛ تا فضايل و كمالات اين جوان دست يافتنى و ملموس باشد.
قرآن براى زندگى بشر، اسوه و الگو معرفى مى كند؛ «و لكم فى رسول الله اسوه حسنه». اگر پيامبر و سبك زندگى نبوى اسوه و الگوست، هر شخص و سبك ديگرى اگر بخواهد اسوه و الگو باشد، بايد رنگ و بوى پيامبر را داشته باشد و «اشبه الناس خلقاً خُلقاً و منطقاً برسول الله» باشد.

امام سجّاد(ع)
حضرت علی بن الحسين ، ملقّب به سجّاد و زين العابدين، روز پنجم شعبان سال 38 هجرى يا 15 جمادى الاولى همان سال، در مدينه ديده به جهان گشود .مادر مكرّمه آن حضرت بنا بر منابع تاريخ اسلامى، غزاله از مردم سند يا سجستان كه به سلافه يا سلامه نيز مشهور است، ميباشد. ولى بعضى از منابع ديگر نام او را شهربانويه، شاه زنان ، شهرناز، جهان بانويه و خوله، ياد كرده اند.

اگر بخواهیم بصورت کوتاه درباره نام مبارک عباس علیه السلام مطلبی ذکر کنیم باید بگوییم امیرالمومنین علیه السلام هنگام ولادت حضرت عباس دریافتند که ایشان قهرمانی از قهرمانان اسلام خواهد شد و در برابر کفر و باطل عبوس و ترش رو و در برابر خیر و خوبی خوشرو و متمایل است نام زیبای عباس علیه السلام را بر ایشان نهاد که شاعر در وصف ایشان در کربلا چنین می گوید :
عبست وجوه القوم خوف الموت
و العباس فیهم ضاحک متبسّم

در سال چهارم هجرت[1]، جامعه نوپاى اسلامى با ولادت امام حسين عليه السلام به وجود يكى از قدسيان الهى زينت يافت .
فاطمه زهرا عليها السلام نوزاد فروزان را در قنداق زرد رنگى نزد سرور آفرينش[2]، پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم ، آورد و حضرت ضمن رهنمون دخت فروغمندش به استفاده از قنداق سفيد، در گوش راست نو رسيده قدسى اذان و گوش چپ اقامه خواند و جبرييل عليه السلام فرود آمد و فرمود: