يازدهمين روز شعبان سال 43 هجرى قمرى، روز رويش شبيه ترين انسان به رسول الله صلى الله عليه وآله، مى نويسم: روز روياندنى عظيم در تاريخ جوان و روز آغاز حقيقت جوانى!
ورق مى زنم و مى رسم به صفحه اى كه پايين آن را مدينه امضا كرده و شهادت داده است كه على اكبر، در شجاعت، عصاره بنى هاشم است و در وجود، مايه مباهات قبيله هاى بنى اميه و ثفيف.
من خط نمى زنم؛ جلوتر مى روم؛ تا خط تو را بيابم؛ خط تو كه لحظه لحظه، سرخ تر مى شود.

جوان، محتاج اسوه و الگوست. اسوه و الگوى جوان، بايد جوان باشد؛ تا فضايل و كمالات اين جوان دست يافتنى و ملموس باشد.
قرآن براى زندگى بشر، اسوه و الگو معرفى مى كند؛ «و لكم فى رسول الله اسوه حسنه». اگر پيامبر و سبك زندگى نبوى اسوه و الگوست، هر شخص و سبك ديگرى اگر بخواهد اسوه و الگو باشد، بايد رنگ و بوى پيامبر را داشته باشد و «اشبه الناس خلقاً خُلقاً و منطقاً برسول الله» باشد.

امام سجّاد(ع)
حضرت علی بن الحسين ، ملقّب به سجّاد و زين العابدين، روز پنجم شعبان سال 38 هجرى يا 15 جمادى الاولى همان سال، در مدينه ديده به جهان گشود .مادر مكرّمه آن حضرت بنا بر منابع تاريخ اسلامى، غزاله از مردم سند يا سجستان كه به سلافه يا سلامه نيز مشهور است، ميباشد. ولى بعضى از منابع ديگر نام او را شهربانويه، شاه زنان ، شهرناز، جهان بانويه و خوله، ياد كرده اند.

اگر بخواهیم بصورت کوتاه درباره نام مبارک عباس علیه السلام مطلبی ذکر کنیم باید بگوییم امیرالمومنین علیه السلام هنگام ولادت حضرت عباس دریافتند که ایشان قهرمانی از قهرمانان اسلام خواهد شد و در برابر کفر و باطل عبوس و ترش رو و در برابر خیر و خوبی خوشرو و متمایل است نام زیبای عباس علیه السلام را بر ایشان نهاد که شاعر در وصف ایشان در کربلا چنین می گوید :
عبست وجوه القوم خوف الموت
و العباس فیهم ضاحک متبسّم

در سال چهارم هجرت[1]، جامعه نوپاى اسلامى با ولادت امام حسين عليه السلام به وجود يكى از قدسيان الهى زينت يافت .
فاطمه زهرا عليها السلام نوزاد فروزان را در قنداق زرد رنگى نزد سرور آفرينش[2]، پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم ، آورد و حضرت ضمن رهنمون دخت فروغمندش به استفاده از قنداق سفيد، در گوش راست نو رسيده قدسى اذان و گوش چپ اقامه خواند و جبرييل عليه السلام فرود آمد و فرمود:

حضرت ابوطالب عليه السلام، عموي بزرگوار رسول اكرم صلّي الله عليه وآله، پدر اميرالمؤمنين، علي عليه السلام بود. وي وصي «عبدالمطلب» و بزرگ ترين حامي پيامبر اسلام صلّي الله عليه وآله بود. تاريخ زندگي او پر از افتخارات بي نظير است. او به حق، پناهگاه دردمندان و محرومان بود. ايثار و اخلاص در وجود او تجسم پيدا كرده بود. وي ابرمردي بود كه تاريخ، فداكاري و استقامت هاي وي را در كسي جز فرزندش، «اميرالمؤمنين»، سراغ ندارد!

به مناسبت فرارسيدن ايام شهادت حضرت امام موسي كاظم ـ عليه السلام ـ قصد داريم به طور مختصر به بررسي دوران امامت ايشان بپردازيم.

دوران امامت حضرت موسی بن جعفر علیه السلام از 25 شوال سال 148 ه. همزمان با شهادت پدر بزرگوارش امام صادق علیه السلام آغاز شد. در این زمان حضرت 20 سال داشت. در آغاز امامت، حضرت با قاتل پدرش، منصور دوانیقی رو در رو بود .

آنچه در پیش رو دارید، فرازهایى از تلاش‌ها، پیام‌ها و گفتارهاىامام کاظم (علیه السلام) در زمینه صبر، مقاومت، قاطعیت، صلابت و صراحت لهجه در مقابل ستمگران و دشمنان است.
تلفیق عرفان و مبارزه

در مورد وفات و محل دفن حضرت زينب(س) چند قول هست:
1. حضرت زينب (س ) از شام به مدينه آمد و پس از ورود به مدينه پيوسته عزادار و گريان بود تا اين كه پس از يك سال و نيم در همان مدينه از دنيا رفت و در همان جا دفن شد. اكنون از قبر آنحضرت , اثري نيست .

تحليلي بر كلام حضرت زينب (س) كه فرمود: «ما رأيت الاّ جميلاً»
اگر گاهي «عظمت در نگاه است، نه در چيزي كه بدان مي‌نگرند.»، آنگونه كه برخي گفته‌اند، گاهي هم زيبايي در نگاه و ديد انسان است، نه در ديدني‌ها.
آنكه به چشم «نظام احسن» به همه هستي مي‌نگرد، از اين نگاه، خيلي چيزها هم «ديده» مي‌شود، هم «زيبا» ديده مي‌شود، تا چه عينكي بر چشم زده باشيم و از كدام زاويه به هستي و حوادث بنگريم.